Geçenlerde hatıra defterim geçti elime.Hani şu ilkokuldayken tüm sınıfa,eşe, dosta götürüp zorla yaz dediklerimiz var ya onlardan.İşte ilk sayfayı ayırdığım çok değerli can arkadaşım melda nın ilkokul 2.sınıfta bana yazdıkları:
Sevgili arkadaşım özge seni çok sevdim.Siz izine gittiğinizde evde hapis gibi durdum.Ondan sonra gülserenle oynamaya başladım.Siz geldiniz.
Ve o çok meşhur kalpler,maniler,unutma beniler abur cuburlar.
Şu yaşımda okurken hala beni bu yazdıkları güzel şeylerle gülümsetebilen arkadaşlarım vardı işte.
Ne melda ne gülseren hiçbiri yok hayatımda aynı hatıra defterime yazan diğer onlarca kişi gibi.Hep özenmişimdir arkadaşlıkları dostlukları ilkokuldan beri süren insanlara.
Keşke çocukluğundaki gibi masum ve yüzsüz olabilse insan arayabilsek hemen birbirimizi eski günlere dönsek...Birlikte kazandığımız tasolar,gazoz kapakları,zulamız dan bahsetsek....
Malesef tüm o saf, masum yüzler hatıra defterimde okudukça beni gülümseten yazılar olarak kaldılar..
Çocukken iyi düşünmüşüm böyle yazdırmayı cin gibiymişim,cadolozun tekiymişim.Bugünün aksine.
Ya insan büyüdükçe olgunlaşır tanımına uyuyorum,ya da çocukken olduğun neyse büyüyünce tersine.
Ne diyodum ben!
Hiçbişey, sadece ...
melda yı özledim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
çay da yeni demlendiydi, buyur.